Feiko de Bruin schrijft elke maand een column over gezeik. Want klagen moeten we allemaal wel eens en in het klimaatbeleid valt er genoeg te zeiken. Van falend kabinetbeleid tot passief gedrag onder boomers. Feiko schrijft op wat jij waarschijnlijk al een tijdje denkt. Maar met een goede portie humor waardoor je zeker weten weer kunt lachen na het lezen!
Ik ga op reis en ik neem mee: mondkapjes, 100ml ontsmettingsmiddel, een gezonde dosis wantrouwen voor de medemens. En, ohja, een reisdocument. Wat er plotseling voor zorgt dat we een bijna eerlijke prijs gaan betalen voor een vliegticket voor korte vluchten binnen Europa.
Toen de Corona crisis uitbrak leek het er even op dat we op een andere manier gingen kijken naar ons reisgedrag: Vliegschaamte nam toe en we gingen opeens binnen de grenzen van ons kikkerlandje kijken naar mooie bestemmingen. Nu, iets meer dan een jaar later, lijkt het erop dat de enige overgebleven verandering is dat mensen creatief worden in hoe ze tussen de regeltjes door kunnen reizen. De gehoopte milieu winst verdwijnt dus als sneeuw voor de zon.
Ik geloof dat reizen voor de meesten een noodzaak is, bovendien is het goed voor de mens om zijn wereld te vergroten en in aanraking te komen met vreemde culturen en overweldigende natuur. Maar, is dit überhaupt wat we doen? Misschien is dit een goed moment om te kijken naar hoe we reizen. Misschien moeten we niet meer massaal naar de toeristische hotspots die je “gezien moet hebben” trekken, om met een go-pro in de mond, bewapend met een selfiestick op een moordend tempo van hotspot naar hotspot te sjezen om snel een selfie te schieten voor de ’gram. De manier waarop we reisden leverde geen verrijkende ervaringen, of een vernieuwde appreciatie voor vreemde culturen en de natuur op, maar slechts een verzameling aan wazige herinneringen die pas terugkwamen bij het in elkaar flansen van een fotoboek, wat we afdrukken om stof te gaan verzamelen. Deze reizen kwamen vaak met het pijnlijke besef dat waar ter wereld je ook komt er altijd wel een aantal bezopen Nederlanders of Engelsen te vinden zijn.
Er was een tijd dat we nog niet voor een paar tientjes naar de andere kant van het continent en terug vlogen. In deze tijd werd het maken van een Grand Tour, zoals het genoemd werd, gezien als een cruciaal deel van het opgroeien van een adolescent, van vergelijkbaar belang als het volgen van een opleiding. Een Grand Tour was niet een vlugge reis van een weekje maar een langere tocht langs verschillende culturele hoogstanden, monumenten en musea. Een trage reis waarbij er geen sprake was van all inclusive arrangementen, waarop ook ongemak ervaren werd en de reizigers wereld verbreed werd. Een reis die groei mogelijk maakt die in de eigen vertrouwde omgeving lastig is en ons in contact brengt met andersdenkenden, wat tegenwoordig zo zeldzaam is. Wat ik maar wil zeggen is: reis, maar reis bewust, voor jezelf en niet voor je digitale volgers. Als je trager reist hoef je minder te reizen. Dit is beter voor het individu en bovendien beter voor het milieu.
Heb jij ook iets te zeiken, of heb jij een leuk onderwerp waar Feiko nu eens over moet gaan zeiken? Mail dan naar info@jma.org