Als kind woonde ik naast een duintje, in Scheveningen. Mensen die Scheveningen een beetje kennen weten hoe duur het is om daar te wonen, en, hoe kostbaar die grond daar dus ook is. Het duintje achter mijn huis was geen uitzondering. Op vijf minuten van het strand zou deze plek ideaal zijn voor een glanzende woontoren of een paar lofts, maar gelukkig mochten alle pogingen van beleggers niet baten. Er zaten namelijk fluitkikkers – of althans, zo noemde ik ze als kind. Deze kikkers produceerden in de zomer vlak voor zonsondergang een soort kakofonie aan gefluit. Als je dit nog nooit gehoord hebt, dan kan dat kloppen. Dit is namelijk een zeldzame, en dus beschermde, diersoort. Ergo: geen woontoren.

Helaas gold dit niet voor andere plekken in mijn omgeving. Zo moesten lokale initiatieven ruimte maken hotels die inmiddels grotendeels leeg staan, en werden hele duinen verwijderd om plaats te maken voor parkeergarages. Pogingen om dit te stoppen werkte niet, het ging om té grote bedragen, en er zaten geen magische fluitkikkers. Maar waarom zijn er magische fluitkikkers nodig om een duin te behouden? Waarom wegen de belangen van grote bedrijven zwaarder dan die van van mens en natuur? Tijdens mijn studie, en nu mijn werk bij MD Jong is dit altijd de rode draad in wat ik doe. We kunnen niet toekijken hoe onze duinen, zeeën, bossen en onze toekomst worden opgekocht door een paar bedrijven, want fuck die shit.

Wil jij nou weten hoe jij, net als die magische fluitkikkers, het grote geld kan dwarsbomen, meld je dan aan! Of stuur ons gewoon een mailtje :)
Want: jouw vijand komt niet op een rubberen bootje over de Middellandse Zee, maar vliegt over je hoofd in een privéjet.

Sam, 24 jaar, Den Haag